In Memoriam

Woorden die zo treffend vertellen over de persoon en aanwezigheid van Lyana.

In het voorjaar van 2016 voegde Lyana zich bij een groep initiatiefnemers voor de oprichting van een nieuw gezondheidscentrum in Westervoort. Hiermee ging een wens van Lyana in vervulling: samenwerken met meerdere collega’s onder één dak.
En dat hebben die collega’s geweten:

Lyana was van “plannen maken, organiseren, aanpakken, handen uit de mouwen, samenwerken en verbinden”.
Na maanden van voorbereiding, schilderen en poetsen volgde in oktober de opening van het Centrum voor Complementaire Gezondheidszorg de Liemers , kortweg CCG de Liemers.

Lyana startte als eerste met het bakken van taart om de verjaardagen te vieren en alle verschillende disciplines en karakters met elkaar in contact te brengen.
Samen werken, samen delen, samen vieren.

Altijd bereid om te helpen, zorgzaam en zeker tijdens het opstarten van ons centrum één van de personen die de gebruikelijke kinderziektes hielp weg te werken.
Lyana was ook de eerste die de ‘konten’ ons centrum wist binnen te krijgen.
Niet op de behandelbank maar via een schilderij aan de muur hingen er ineens allerlei kleurige zebra ‘konten’ , misschien wel net zo kleurig als haar aanwezigheid in het centrum.

Kwam je in haar kamer (en daarbuiten) dan was er een bonte verzameling van allerlei voorwerpen, elk met een eigen verhaal. Verhalen die soms direct gekoppeld waren aan gebeurtenissen met de kinderen, Maud en Timo, en duidelijk heel dierbaar waren.
De dag startte met koffie en verhalen over hun avonturen.
Weggooien van spullen kon zeker niet want alles was bruikbaar of kon nog lang mee, loslaten en afscheid nemen waren niet haar sterkste kant.

Van alle collega’s was Lyana de meest digitale, volop gesteund door Remco loste zij diverse computerzaken op. Een presentatie op de tv, de agenda tijdens het teamoverleg en een corvee rooster was zo gemaakt. Ook wist Lyana het digitaal vergaderen tijdens de coronaperiode vorm te geven.

Gedurende de laatste periode van afnemende gezondheid bleek dat Lyana een kracht bezat om positief te blijven, ondanks de herhaaldelijke tegenslagen en negatieve uitslagen. De cliënten op haar behandelbank waren misschien wel gezonder dan Lyana zelf. Toch bezat zij een optimisme en strijdlust die ons vaak deed beseffen dat zij de moedigste was van ons allemaal.
Lyana hield zelf de regie, zij wilde geen patiënt zijn.
Op het werk bleef zij de behandelaar en hield ze de controle.

Ook tijdens de periode waarin het besef verder groeide dat het aanhouden van haar praktijk steeds zwaarder werd, bleek dat haar wilskracht enorm sterk was.
Voor ons was het feit dat we niets konden bijdragen aan het bestrijden van haar ziekte erg moeilijk. Er zijn als steun, en het bieden van een veilige plaats bleven over.
Wij hadden zoveel meer willen kunnen doen.

We zijn nu bijeen voor deze afscheidsviering, een afscheid dat we kunnen vieren omdat we hebben geleerd hoe te verbinden. Dat heeft Lyana ons laten zien.